من مبتلا به مشق خود آموخته ام...!

سلام نمیکنم. چرا که سلام مال آنهاست که جایی شبیه دو خط مورب از یکدیگر می گذرند و تو خوب میدانی جهان کوچک ما از فاصله ها چقدر فاصله دارد. 

فرشته ها همیشه در سفرند. سفری که از سجاده های مادربزرگ شروع می شود و تا خود آبی خدا ادامه دارد. جایی شاید پشت پلک ثانیه ها. 

فرشته ها همیشه در سفرند. سفری که از چشم تو آغاز می شوذ و بر بال خسته پرستویی بی آشیانه تا افقی در امتداد ستاره های اشک هایم وزیدن می گیرد. 

فرشته ها همیشه... 

پ.ن: تقدیم به فرشته ای که تو آسمون زندگیم پرواز میکنه!